Κύριε Κόπακα, ήθελα να σας ρωτήσω ποιο ήταν το ερέθισμα να ξεκίνησε το ταξίδι σας στη διδασκαλία των αγγλικών;
Ήταν έμφυτο. Ήταν μια, ας την πούμε, κλίση που φάνηκε από τα 15 μου. Ήμουν, χωρίς εγωισμό το λέω, σχεδόν αυτοδίδακτος. Δεν υπήρχαν φροντιστήρια αλλά είχα, θα έλεγε κανείς, πάθος και έρωτα για τη γλώσσα. Πήγαινα σινεμά τα Σαββατοκύριακα και έβλεπα το ίδιο έργο από τις 14:00 έως τις 20:00 το βράδυ. Παρακολουθούσα την ταινία μια φορά με ανοιχτά τα μάτια και τις υπόλοιπες με κλειστά για να εστιάζω στη γλώσσα. Βοήθησε επίσης ότι έκανα έναν φίλο ο οποίος ήταν από νέγρο πατέρα και Αγγλίδα μητέρα. Ο πατέρας ήταν στρατιωτικός στη στρατιωτική βάση στις Γούρνες. Γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα περίπτερο που προσπαθούσε να αγοράσει τσιγάρα και δεν μπορούσε να συνεννοηθεί. Μιλούσαμε κάθε μέρα και του μάθαινα Ελληνικά και αυτός σε εμένα Αγγλικά. Δυστυχώς αργότερα πνίγηκε ο καημένος στα 18 του την ώρα που κολυμπούσαμε και αυτό σημάδεψε τη ζωή μου.
Πως ξεκινήσατε τη διδασκαλία;
Την εποχή εκείνη διδάσκονταν σε όλο το Ηράκλειο αγγλικά μόνο σε ένα σχολείο και όποιος “έμενε” μεταξεταστέος έχανε όλη τη χρονιά αν δεν περνούσε το Σεπτέμβρη. Έκανα μάθημα σε αυτούς τους μαθητές και ο πατέρας τους μου έδινε συνήθως ένα εισιτήριο για το σινεμά το Σαββατοκύριακο. Αυτό το έκανα 2 χρόνια. Αργότερα πήρα το proficiency. Τότε δίνονταν μόνο 5-6 τέτοια πτυχία το χρόνο πανελληνίως. Λίγο πιο μετά δούλεψα στον κουμπάρο μου, τον Στραταδάκη τον Σώτο ως καθηγητές για 1-2 χρόνια και έπειτα ξεκίνησα το δικό μου φροντιστήριο.
Αυτό έγινε το 1962
Πείτε μας λίγο την ιστορία του φροντηστηρίου από το 1962 μέχρι να παραδώσετε το φροντιστήριο στη Σύλια, την κόρη σας.
Ομολογώ ότι είχα ένα εύκολο ξεκίνημα λόγω του μικρού ανταγωνισμού την εποχή εκείνη και και της καλής συγκοινωνίας για το φροντιστήριο. Ξεκίνησα με 300 μαθητές τον πρώτο χρόνο και κάθε χρόνο υπήρχε μια αύξηση 100-150 μαθητών. Υπήρξαν χρονιές στα τέλη του 90 που είχα από 750 έως 800 μαθητές. Μια χρονιά έφτασα στους 900 μαθητές. Τα καλοκαιρινά τμήματα είχαν 500 μαθητές. Θυμάμαι ότι κάποια χρονιά είχαμε 12 καθηγητές και 2 γραμματείς. Έτσι κατάφερα να χτίσω ένα κτήριο με πολύ καλές υποδομές για την εποχή. Είχε 12 αίθουσες και ό,τι απαιτούνταν για να κάνουμε το μάθημά μας. Το κτήριο της Σύλιας τώρα είναι πολύ καλύτερο αντικειμενικά αλλά αναλογικά με τη εποχή ήταν και εκείνο το κτήριο πολύ καλό.
Από το 1962 έως το 1968 ενοικίαζα στο καμαράκι. Μετά το 1968 είχα ιδιόκτητο κτήριο στην Μαλεβιζίου όπου λειτουργούσε μέχρι το 1996 που έπαθα το έμφραγμα. Το 1997 αναλαμβάνουν τα παιδιά μου. Δεν ήταν προετοιμασμένα αλλά αποδείχθηκαν καλοί στυλοβάτες. Από το 1997 έως το 2000 η Σύλια είχε 2 φροντιστήρια. Το 2003 άνοιξε στο Γάζι και το 2014 ήρθε σε αυτό το υπέροχο κτήριο.
Πόσα παιδιά υπολογίζετε ότι έχετε διδάξει στην επαγγελματική σας πορεία. Μιλάμε για μια επαγγελματική πορεία 40 χρόνων ε;
Κρατούσα αρχείο τα πρώτα 15 χρόνια. Είχαμε ξεπεράσει τα 900 Proficiency. Τα Lower θα πρέπει να ήταν τα τριπλάσια. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι 1000 άτομα ανά σεζόν (χειμώνα – καλοκαίρι) τα είχαμε οπωσδήποτε. Άρα 35,000-40,000 άτομα θεωρώ ότι έχουν μάθει Αγγλικά κατά την περίοδο που το φροντιστήριο ήταν υπό τη διεύθυνσή μου.
Ποιες αλλαγές θυμάστε ως ορόσημα στην εκπαίδευση κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής σας καριέρας;
Αυτό που επηρέασε τη λειτουργία του δικού μου φροντιστηρίου είναι η μείωση του μέσου όρου ηλικίας των μαθητών. Όταν έγινε αυτό έπρεπε να προσαρμοστώ και να αλλάξω τα μέσα διδασκαλίας. Μπήκε το videο, η τηλεόραση. Ήταν μεγάλες αλλαγές αυτές. Θυμάμαι ότι μάζευα τους μαθητές την Κυριακή, βλέπαμε video και κάναμε free conversation
Οι αλλαγές που έκανε το κράτος πρέπει να πω ότι ήταν συνήθως τροχοπέδη. Για να πάρουμε έναν αγγλόφωνο καθηγητή έπρεπε να μεταφράσουμε τα δικαιολογητικά του στο Υπουργείο Εξωτερικών, να τα στείλουμε στο Υπουργείο Εργασίας και να τον προσλάβουμε πριν φύγει από την πατρίδα του. Αυτό ήταν πολύ χρονοβόρο και γραφειοκρατικό. Γνωρίζετε τι θα πει γραφειοκρατεία, δυστυχώς υπάρχει και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί δεν μπορούσαμε να δοκιμάσουμε την εκπαιδευτική ικανότητα κάποιου πριν τον προσλάβουμε. Πληρώναμε ένα πρακτορείο που έκανε συνεντεύξεις και τις κατέγραφε σε κασέτες και μας τις έστελνε αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν το ίδιο.
Από το 1975 έως περίπου το 1985 μας έκαναν έλεγχο για τη διδασκαλία και έφερναν καθηγητές του δημοσίου για να μας ελέγξουν. Την μια ήταν γυμναστής, την άλλη καθηγητής θρησκευτικών. Δεν ξέρω αν έτυχε καμιά φορά καθηγητής αγγλικών. Επίσης θυμάμαι όταν αυξήθηκαν σε παράλογο βαθμό οι απαιτήσεις για κτηριακές δομές. Για παράδειγμα έφτασαν στο σημείο για τους 800 μαθητές που είχα να ζητούν 20 τουαλέτες. Το νομικό πλαίσιο θεωρούσε ότι είχαμε ταυτόχρονα 800 μαθητές. Ταυτόχρονα υπήρχε πλαφόν στα δίδακτρα ανεξάρτητα από ώρες και τάξη. Χρειάστηκε να οργανωθούμε και να κάνουμε δικαστήρια για να διεκδικήσουμε ορισμένα πράγματα ώστε να διαμορφωθεί αυτή η κατάσταση που υπάρχει τώρα η οποία είναι βέβαια πιο δύσκολη οικονομικά αλλά πιο βατή διοικητικά-λειτουργικά.
Είχατε συνδικαλιστική δράση;
Υπήρξα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ηρακλείου πάνω από 10-15 χρόνια και υπήρξα επί 2 τετραετίες αντιπρόεδρος στην πανελλήνια ομοσπονδία ξένων γλωσσών. Η Σύλια θα το θυμάται, την έπαιρνα για οκτώ χρόνια μαζί μου στις συνεδριάσεις της ομοσπονδίας οι οποίες κρατούσαν 5-6 ώρες και γινόντουσαν ανα 2 εβδομάδες.
Πείτε μας μια ιδιαίτερη ιστορία που θυμάστε από τα χρόνια της διδασκαλίας σας.
Υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες. Θα σας πω μια. Είχα μια χρονιά 2 ή 3 τμήματα για Proficiency του Cambridge. Το Cambridge ποτέ δεν ήταν εύκολο και μάλιστα εκείνη την εποχή θεωρώ ότι ήταν ακόμη πιο δύσκολο. Πέρασαν όλοι και ήταν το 30% των επιτυχόντων πανελληνίως. Φυσικά ήταν πολύ ευχάριστο γεγονός αλλά το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι άλλο. Ενώ βγήκαν τα αποτελέσματα δεν διέκοψαν. Δεν διέκοψε κανένας μαθητής. Ήρθαν και με παρακάλεσαν να συνεχίσουμε ενώ ήταν πτυχιούχοι. Ήθελαν να συνεχίσουν να πληρώνουν και να διδάσκονται ενώ ήταν ήδη καθηγητές. Συνεχίσαμε λοιπόν και κάναμε touching up τη γλώσσα για άλλους 6 μήνες. Αυτό με ταρακούνησε. Ήταν ας πούμε, ας μου επιτραπεί η αγγλική λέξη booster για αυτό που έκανα και μου έδωσε ώθηση να προσπαθήσω ακόμη περισσότερο
Πως αισθάνεστε τώρα που μπαίνει και ο Σωκράτης ως τρίτη γενιά στο φροντιστήριο;
Θα χρησιμοποιήσω μια αγγλική έκφραση το “πανευτυχής” είναι “an understatemen”. Είναι αδύνατο να περιγράψει αυτό που νοιώθω. Το ένοιωσα από την ώρα που ήρθα στα εγκαίνια του κτιρίου. Τι τυχερός που είμαι; Πρώτα η κόρη μου και μετά ο εγγονός μου που τελικά τα κατάφερε το παλιόπαιδο και είναι καλύτερος από όλους μας. Τον αναγκάζουν οι εποχές βέβαια και αλλοίμονο αν δεν ήταν.
